Na stare lata… nauki się zachciało…:))

Na stare  lata… nauki się zachciało… co sobie wymyśliłam to teraz mam..:)) W tym miesiącu wyjątkowo mało piszę… chociaż nie do końca tak jest…  bo pisaniem, to jestem wręcz zawalona:) Wyjątkowo mało – dotyczy bloga… a zwalona – dotyczy przygotowania pracy dyplomowej, która zajmuje sporo mojego czasu, a wychodzi jak na razie, tak sobie…

Trochę narzekania…

Ale nie ma co narzekać, chociaż narzekanie w przypadku tej konkretnej uczelni pcha się na moje usta z każdej strony…

Dla przypomnienia, jestem na tak zwanym zakręcie zawodowym i postanowiłam się przekwalifikowywać. Rok temu podjęłam kolejne studia podyplomowe, ale tym razem całkowicie nie związane z moją dotychczasową branżą. Wybrałam kierunek związany z marketingiem internetowym na SGH w Warszawie. Na początku obawiałam się, że muszę być co najmniej informatykiem aby podjąć naukę na tym kierunku, lecz okazało się, że moje obawy były nieuzasadnione. Ogólnie kierunek jest świetny, zobaczyłam, że istnieje inny świat niż tylko administracja. Dzięki szkole mam nowe wizje i nowe pomysły, jak ewentualnie ukierunkować swoje dalsze życie zawodowe.

Co do samej szkoły, a raczej formy prowadzenia samych zajęć, mam sporo zastrzeżeń… i chyba nie tylko ja. Zresztą liczby mówią same za siebie… na początku było nas 32 osoby. Gdy minął pierwszy semestr i trzeba było uiścić opłatę za drugi, to spora część zrezygnowała. Ostatecznie zostało nas 19 osób… przynajmniej tyle uczestniczyło w końcowych zjazdach.

Na ostatnim zjeździe otrzymaliśmy dokładną informację, jak ma wyglądać nasz praca dyplomowa… i tu zaskoczenie, bo okazało się, że oczekują od nas nie normalnej pracy zaliczeniowej, lecz  pracy naukowej ze wszystkimi jej wymogami. Trochę się wystraszyłam, gdyż ostatnią tego typu pracę pisałam przeszło 30 lat temu i była to moja praca magisterska.

Pisanie pracy…

I chyba nie tylko ja się wystraszyłam, gdyż na ostatnich zajęciach, jedynie 4 osoby wyraziły wstępną ochotę przystąpienia do pisania pracy. Pozostali stwierdzili, że szkoda ich czasu i jeszcze nie wiedzą czy w ogóle będą cokolwiek pisać. Na chwilę obecną nie mam pojęcia, ile faktycznie osób będzie pisało pracę a potem przystąpi do jej obrony. Niestety nie mam żadnego kontaktu z grupą, gdyż osoby, z którymi  dobrze się dogadywałam, wcześniej zrezygnowały z kontynuacji studiów. Ponadto jestem jedną osobą, która jest spoza Warszawy.

Na napisanie pracy mamy pół roku, licząc od ostatnich zajęć, które odbyły się w drugiej połowie stycznia. Zastanawiając się nad tematem pracy, wybrałam sobie taki, aby w przyszłości mieć jakieś korzyści z tego pisania… a nie, żeby pisać dla pisania. Ostatecznie zdecydowałam, że moja praca będzie związana z tematyką mediów społecznościowych.

W trakcie wyboru promotorów okazało się, że na wskazanej liście nie było nikogo, kto zająłby się wybranym przeze mnie tematem mimo, że był on jednym z wiodących przedmiotów. Jednak organizator był na tyle uprzejmy, iż umówił mnie na spotkanie z osobą spoza jego listy, która po naszej rozmowie wyraziła chęć aby zostać moim promotorem. I chyba bardzo dobrze trafiłam, bo jest to wyjątkowo miła osoba, z ogromną wiedzą i doświadczeniem.

Siedzę i piszę…

Trochę się ociągałam z rozpoczęciem pisania pracy, podchodziłam do niej jak do jeża… ale najważniejszy krok mam już za sobą, bo ruszyłam z pisaniem. No i teraz siedzę i dłubię…  są momenty, że męczy mnie to pisanie. Jest to całkowicie inny sposób pisania niż ten, z którym spotykam się na co dzień. Trzeba jednak przysiąść, zawziąć się i  zrobić to, co do mnie należy, gdyż wyznaję zasadę, skoro powiedziało się A, trzeba powiedzieć również B.

Tak, że inne rzeczy poszły na plan dalszy, a ja całymi dniami siedzę w papierach i nawet nie sprzątam biurka, tylko wszystkie materiały zostawiam tak, aby w każdym momencie móc powrócić do pisania..:)

Mam też małego nadzorcę a raczej nadzorczynię – Nellę,  która zawsze mi dzielnie asystuje..:))

Jak widać na załączonym obrazku, moja praca działa na nią wyjątkowo usypiająco..:))

Będzie mnie trochę mniej…

Dlatego puki się nie uporam z moim pisaniem, to będzie mnie trochę mniej na blogu. Później postaram się bywać tu dużo częściej aby nadrobić moją nieobecność…

A teraz trzymajcie kciuki, żeby wszystko dobrze poszło i żebym mogła udowodnić, iż pięćdziesięciolatki też sobie świetnie radzą z nowymi wyzwaniami..:))